Μεταμορφώνοντας τον πόνο σε γαλήνη

Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να παραδοθεί στον πόνο. Όπως τόνισες κι εσύ ο ίδιος, ο πόνος είναι μη παράδοση. Πώς παραδίνεσαι στην μη παράδοση ?

Ξέχνα για μια στιγμή την παράδοση. Όταν ο πόνος σου είναι βαθύς, τότε κάθε συζήτηση σχετικά με παράδοση σου φαίνεται μάταιη και χωρίς νόημα. Όταν ο πόνος σου είναι βαθύς, έχεις την έντονη παρόρμηση να ξεφύγεις απ’ αυτόν κι όχι να του παραδοθείς. Δε θέλεις να νιώθεις αυτό που νιώθεις. Τι θα μπορούσε να είναι πιο φυσιολογικό ?

Όμως δεν υπάρχει απόδραση, δεν υπάρχει διαφυγή. Υπάρχουν πολλές ψευδο-αποδράσεις –

δουλειά, ποτό, ναρκωτικά, θυμός, προβολή, απώθηση και άλλα – αλλά δεν σε απαλλάσσουν από τον πόνο. Ο πόνος δεν μειώνεται σε ένταση όταν τον κάνεις ασυνείδητο.

Όταν αρνείσαι τον συναισθηματικό πόνο, τότε οτιδήποτε κάνεις ή σκέφτεσαι, καθώς και οι σχέσεις σου, μολύνονται απ΄ αυτόν. Είναι σαν να τον εκπέμπεις, όπως την ενέργεια που απορρέει από σένα, και οι άλλοι τον συλλαμβάνουν υποσυνείδητα. Αν είναι μη συνειδητοί, μπορεί ακόμα και να νοιώσουν την παρόρμηση να σου επιτεθούν ή να σε πληγώσουν με κάποιον τρόπο, ή μπορεί να τους πληγώσεις εσύ με μια ασυνείδητη προβολή του πόνου σου.

Έλκεις και εκδηλώνεις οτιδήποτε αντιστοιχεί στην εσωτερική σου κατάσταση.

Όταν δεν υπάρχει διέξοδος, και πάλι υπάρχει δίοδος. Έτσι, μην αποστρέφεσαι τον πόνο. Αντιμετώπισε τον. Νιώσε τον απόλυτα, Νιώσε τον – μην τον σκέφτεσαι ! Έκφρασε τον, αν χρειάζεται, αλλά μη δημιουργείς σενάρια γύρω απ’ αυτόν στο νου σου. Δώσε όλη σου τη προσοχή στο συναίσθημα, όχι στον άνθρωπο, το περιστατικό ή την κατάσταση που φαίνεται να τον έχει προκαλέσει. Μην αφήνεις το νου να χρησιμοποιήσει τον πόνο για να σου δημιουργήσει μια ταυτότητα θύματος απ΄ αυτόν.

Το να νοιώθεις οίκτο για τον εαυτό σου και να λες την ιστορία σου σε άλλους, σε κρατάει κολλημένο στον πόνο. Αφού είναι αδύνατο να απομακρυνθείς από το συναίσθημα, η μόνη πιθανότητα για αλλαγή είναι να μπείς μέσα του.. διαφορετικά τίποτε δεν θα αλλάξει. Δώσε λοιπόν όλη σου την προσοχή σ’ αυτό που αισθάνεσαι και απόφυγε να του δώσεις νοητικά ένα όνομα.

Καθώς μπαίνεις στο συναίσθημα, να είσαι σε έντονη εγρήγορση. Στην αρχή, μπορεί να σου φανεί σαν ένα ζοφερό και τρομακτικό μέρος. Όταν έρχεται η παρόρμηση να το αποφύγεις, παρατήρησε την, αλλά μην την ακολουθήσεις. Συνέχισε να κρατάς την προσοχή σου εστιασμένη στον πόνο, συνέχισε να νοιώθεις τη θλίψη, το φόβο, τον τρόμο, τη μοναξιά, ό,τι κι αν είναι. Μείνε άγρυπνος, μείνε παρών –παρών με όλη σου την Ύπαρξη, με κάθε κύτταρο του σώματός σου. Έτσι, φέρνεις ένα φως μέσα σ΄ αυτό το σκοτάδι. Αυτή είναι η φλόγα της συνειδητότητας σου.

Σ΄ αυτό το στάδιο, δεν χρειάζεται πια να ασχολείσαι με την παράδοση. Έχει ήδη συμβεί.

Πώς ?

Η πλήρης προσοχή, είναι παράδοση. Δίνοντας την πλήρη προσοχή σου, χρησιμοποιείς τη δύναμη του Τώρα, που είναι η δύναμη της παρουσίας σου.

Κανένας σπόρος αντίστασης δεν μπορεί να επιβιώσει σ΄ αυτήν. Η παρουσία αφαιρεί τον χρόνο. Χωρίς χρόνο, ούτε ο πόνος ούτε η αρνητικότητα μπορούν να επιβιώσουν.

Η αποδοχή του πόνου είναι ένα ταξίδι μέσα στον θάνατο. Το να αντιμετωπίζεις τον βαθύ πόνο, να του επιτρέπεις να υπάρχει, να στρέφεις την προσοχή σου μέσα του, σημαίνει να εισέρχεσαι συνειδητά στον θάνατο. Όταν έχεις βιώσει αυτόν τον θάνατο, τότε συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει θάνατος – και δεν υπάρχει τίποτε να φοβάσαι. Μόνο το εγώ πεθαίνει. Φαντάσου μια ακτίνα φωτός που έχει ξεχάσει ότι είναι αξεχώριστο μέρος του ήλιου και έχει την αυταπάτη να πιστεύει ότι πρέπει να πολεμήσει για να επιβιώσει, ότι πρέπει να δημιουργήσει και να γαντζωθεί σε μια ταυτότητα διαφορετική από αυτή του ήλιου. Δε θα ήταν απίστευτα λυτρωτικός ο θάνατος αυτής της πλάνης ?

Θέλεις έναν εύκολο θάνατο ? Θα προτιμούσες να πεθάνεις χωρίς πόνο, χωρίς αγωνία ?

Τότε πέθαινε ως προς το παρελθόν κάθε στιγμή και άφηνε το φως της παρουσίας σου να διώχνει με τη λάμψη του το βαρύ δεμένο με τον χρόνο εαυτό που θεωρούσες ότι είσαι “εσύ“.